22 آوریل 2024- در اروپا و آمریکای شمالی، 30 تا 60 درصد انرژی دریافتی در رژیم غذایی بزرگسالان از غذاهای فوق فرآوری شده تامین می شود. اکنون تعداد فزاینده ای از مطالعات اپیدمیولوژیک نشان داده اند که بین مصرف بالاتر غذاهای فوق فرآوری شده با خطرات بالاتر دیابت و سایر اختلالات متابولیک، ارتباطی وجود دارد.
امولسیفایرها از جمله پرکاربردترین افزودنی ها در صنایع غذایی هستند. آنها اغلب به غذاهای فرآوری شده و بسته بندی شده مانند کیک های صنعتی خاص، بیسکویت ها و دسرها و همچنین ماست ها، بستنی ها، شکلات تخته ای، نان های صنعتی، مارگارین ها و غذاهای آماده یا آماده ی گرم کردن برای بهبود ظاهر، طعم، بافت و افزایش عمر مفید آنها اضافه می شوند. این امولسیفایرها شامل مونو و دی گلیسیریدهای اسیدهای چرب، کاراگینان، نشاسته ی اصلاح شده، لسیتین، فسفات، سلولز، صمغ و پکتین هستند.
مانند تمام افزودنی های غذایی، ایمنی امولسیفایرها توسط آژانس های ایمنی و بهداشت مواد غذایی بر اساس شواهد علمی موجود در زمان ارزیابی آنها، تایید شده است. با این حال، برخی از مطالعات اخیر نشان داده اند که امولسیفایرها ممکن است میکروبیوتای روده را مختل کنند و خطر التهاب و اختلال متابولیک را افزایش دهند که به طور بالقوه منجر به مقاومت به انسولین و ایجاد دیابت می شود.
برای اولین بار در سرتاسر جهان، تیمی از محققان در فرانسه روابط بین دریافت امولسیفایرها در رژیم غذایی را با خطر ابتلا به دیابت نوع 2 طی یک دوره پیگیری حداکثر 14 ساله در یک مطالعه بزرگ در جمعیت عمومی بررسی کردند. نتایج این مطالعه درThe Lancet Diabetes & Endocrinology منتشر شده است.
نتایج بر اساس تجزیه و تحلیل داده‌های 104139 بزرگسال در فرانسه (میانگین سنی 43 سال؛ 79 درصد زن) است که در مطالعه همگروهی شبکه یNutriNet-Santé بین سال‌های 2009 تا 2023 شرکت کرده بودند.
شرکت کنندگان حداقل دو روز سوابق رژیم غذایی خود را ثبت کردند و اطلاعات دقیقی در مورد تمام غذاها و نوشیدنی های مصرف شده و مارک تجاری آنها (در مورد محصولات صنعتی) جمع آوری کردند. این گزارشات غذایی هر شش ماه یکبار به مدت 14 سال تکرار شد و با پایگاه های داده به منظور شناسایی وجود و میزان افزودنی های غذایی (از جمله امولسیفایرها) در محصولات مصرفی مطابقت داده شد. سنجش‌های آزمایشگاهی نیز به منظور ارائه ی داده‌های کمّی انجام شد. این کار امکان اندازه گیری مواجهه مزمن با این امولسیفایرها را در طول زمان فراهم کرد.
در طول پیگیری، شرکت‌کنندگان ابتلای خود به دیابت را گزارش کردند (1056 مورد تشخیص داده شد)، و گزارش‌ها با استفاده از یک استراتژی چند منبعی (شامل داده‌های مربوط به استفاده از داروهای دیابت) تأیید شدند. چندین عامل خطر شناخته شده برای دیابت، از جمله سن، جنس، وزن (BMI)، سطح تحصیلات، سابقه خانوادگی، سیگار کشیدن، مصرف الکل و سطح فعالیت بدنی، و همچنین کیفیت کلی تغذیه رژیم غذایی (از جمله مصرف قند) در این تجزیه و تحلیل در نظر گرفته شده است.
پس از هفت سال پیگیری متوسط، محققان مشاهده کردند که قرار گرفتن مزمن در معرض امولسیفایرهای زیر- که با داده های مکرر ارزیابی شد- با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 ، مرتبط است:
• کاراگینان (کل کاراگینان وE407؛ 3 درصد افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 100 میلی گرم در روز)
• تری پتاسیم فسفات(E340؛ 15% افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 500 میلی گرم در روز)
• استرهای مونو و دی استیل تارتاریک اسید از مونو و دی گلیسرید های اسیدهای چرب(E472e؛ 4 درصد افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 100 میلی گرم در روز)
• سیترات سدیم(E331؛ 4% افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 500 میلی گرم در روز)
• صمغ گوار(E412؛ 11% افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 500 میلی گرم در روز)
• صمغ عربی(E414؛ 3٪ افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 1000 میلی گرم در روز)
• صمغ زانتان(E415؛ 8% افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 به ازای افزایش هر 500 میلی گرم در روز)
این مطالعه یک کاوش اولیه از این روابط را انجام داد، و اکنون تحقیقات بیشتری برای ایجاد ارتباطات علّی مورد نیاز است. محققان چندین محدودیت مطالعه خود را ذکر کردند، مانند غالب بودن زنان در نمونه، سطح تحصیلات بالاتر نسبت به جمعیت عمومی، و به طور کلی رفتارهای ارتقا دهنده سلامت بیشتر در میان شرکت کنندگان در مطالعه ی NutriNet-Santé.بنابراین هنگام تعمیم نتیجه گیری به کل جمعیت فرانسه باید احتیاط کرد.
با این وجود، این مطالعه بر اساس حجم نمونه بزرگ است و محققان تعداد زیادی از عوامل را که می تواند منجر به سوگیری تاثیرگذار شود، در نظر گرفته اند. آنها همچنین از داده های منحصر به فرد و دقیق در مورد قرار گرفتن در معرض مواد افزودنی غذایی، تا نام تجاری محصولات صنعتی مصرفی استفاده کردند. علاوه بر این، نتایج از طریق تحلیل‌های حساسیت مختلف ثابت مانند، که قابلیت اطمینان آنها را تقویت می‌کند.
این یافته‌ها در حال حاضر از یک مطالعه مشاهده‌ای منفرد حاصل شده‌اند و نمی‌توانند به تنهایی برای ایجاد یک رابطه علّی مورد استفاده قرار گیرند. آنها باید در سایر مطالعات اپیدمیولوژیک در سراسر جهان تکرار شوند و با مطالعات تجربی سم‌شناسی و مداخله‌ای تکمیل شوند تا اطلاعات بیشتری از مکانیزم ارتباط این امولسیفایرهای افزودنی مواد غذایی و شروع دیابت نوع 2 ارائه شود.نویسندگان اصلی این مطالعه، پرفسور ماتیلد توویر مدیر تحقیقات Inserm، و پرفسور برنارد سرور از INRAE، توضیح دادند که نتایج ما عناصر کلیدی را برای غنی‌سازی بحث در مورد ارزیابی مجدد مقررات در مورد استفاده از افزودنی‌ها در صنایع غذایی به منظور محافظت بهتر از مصرف‌کنندگان نشان می‌دهد.
در میان گام‌های بعدی، محققان به بررسی تغییرات در برخی از نشانگرهای خون و میکروبیوتای روده مرتبط با مصرف این افزودنی‌ها می‌پردازند تا مکانیسم‌های اساسی دخیل را بهتر درک کنند. محققان همچنین به تأثیرات ترکیبات افزودنی بر سلامتی و «اثرات کوکتل» بالقوه ی آنها نگاه خواهند کرد. آنها همچنین با همکاری سم شناسان تأثیر این مواجهه ها را در آزمایش های in vitro و in vivo بررسی خواهند کرد تا استدلال های بیشتری به نفع یک ارتباط علّی جمع آوری کنند.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2024-04-consumption-food-additive-emulsifiers-diabetes.html